onderzoek

Zand en water zijn materialen waarmee een kind vrij is in wat hij er mee doet en van kan maken. Er is namelijk heel eenvoudig een vorm aan te geven.  Het ongevormde materiaal geeft hem enerzijds de macht om te maken wat hij wil en anderzijds de veiligheid van hun bestendigheid: dit materiaal kan nooit stuk en je kan telkens weer opnieuw beginnen. Eindeloos herhalen. Het gaat dan ook meer om de bezigheid zelf dan om het eindproduct. Spelen met zand en water is ontspannend. Door te verkennen, ontdekken, onderzoeken, bedenken en genieten geeft spelen met zand en water het kind rust en zelfvertrouwen. Goed voor de sociaal emotionele ontwikkeling dus!

Zand en water zijn belangrijk voor de sociaal-emotionele ontwikkeling en voor de grove en de fijne motoriek. Een kind gebruikt al zijn zintuigen: kijkt, voelt en ruikt. Het lokt daardoor veel motorische actie uit. Tactiele ervaringen, eerst een beetje griezelig, maar ook aantrekkelijk. Het gaat om het gevoel en het effect. Goed voor de motorische ontwikkeling en de zintuiglijke ontwikkeling dus!

Spelen met water en zand maakt veel specifieke ervaringen mogelijk. Je leert er veel van, zoals drijven en zinken. Door te vullen en te gieten leert een kind inhoud en meten. Bouwen met nat zand leert ervaren wat de invloed van water is op zand, over stevigheid, wegzakken, afdekken, opnemen en beschermen. Fantasie en rollenspel: taarten bakken, ballen maken, ‘opeten’, doen alsof. Goed voor de cognitieve ontwikkeling dus!

Spel met zand en water is de voorloper van het latere constructiespel: ordenen, bouwen, stapelen, uit elkaar halen worden zo steeds meer doelgerichte activiteiten.

https://www.sksg.nl/blog/zand-en-water-goed-kinderen/#:~:text=Spelen%20met%20water%20en%20zand,%2C%20afdekken%2C%
20opnemen%20en%20beschermen.

Het meest opvallende wetenschappelijk onderzoek naar de invloed van water op de mens is dat van BlueHealth onder leiding van Dr. Matthew White. Het project voerde onderzoek over heel Europa naar hoe onze gezondheid zou kunnen worden verbeterd door meer blue spaces te creëren. Het team bewees dat water in de vorm van zeeën, meren, rivieren, watervallen, kanalen, grachten en zelfs fonteinen een rustgevend effect heeft. De zee bleek de grootste invloed te hebben.
Nog vóór BlueHealth deed Tineke Seys van het Vlaams Instituut voor de Zee in 2014 al een onderzoek rond Blue Mind. Die term wordt gebruikt om te verwijzen naar het fenomeen waarbij mensen zich beter lijken te voelen wanneer ze naar de zee gaan. Wat blijkt: mensen lijken zich niet alleen beter te voelen, de zee helpt onze mentale toestand effectief vooruit.

Uit de onderzoeken kwam naar voren dat tijd doorbrengen aan zee ons actiever maakt omdat mensen er meer zin hebben om te bewegen. Dat is niet alleen goed voor je fysieke gezondheid, maar ook voor je mentale welzijn. Volgens Dr. White is het positieve effect van wandelen of lopen aan zee trouwens maar liefst veertien keer zo sterk als in andere omgevingen.

Verder geeft de openheid van de zee ons een fijn gevoel dat Sigmund Freud omschreef als het ‘oceanische gevoel’. We vinden het als mens leuk om ver te kunnen kijken, bijvoorbeeld naar de zee, maar tegelijkertijd de mogelijkheid te hebben ons te verschuilen, zoals in de duinen. Dat zou nog een overblijfsel zijn van onze oude jachtinstincten. Tegelijkertijd is de openheid wel begrensd door de horizon. Dat zou rust brengen aan mensen die worstelen met angsten. Het geeft namelijk het gevoel dat er ruimte is voor al hun gedachten, maar dat er toch een grens in zicht is.

Niet alleen de omvang, maar ook de beweging van de zee werkt ontspannend. Het patroon van de golven heeft blijkbaar een soort hypnotiserend effect dat ons bewuster en kalmer maakt. Dat effect wordt versterkt wanneer het water blauw is. De kleur blauw is het meest aanwezig op de aarde en heeft dankzij haar prominente aanwezigheid in onze ontwikkeling een heel aparte invloed op ons. Naast kalmerend werkt ze tegelijkertijd stimulerend. Dat heeft te maken met de specifieke golflengte van blauw licht die een gevoel van euforie, blijheid, beloning en welzijn veroorzaakt.

Daarnaast speelt ook het geluid van de zee een belangrijke rol. Het unieke geluid van de golven komt voort uit hun ritme en hun lage frequentie. Volgens sommige wetenschappers zou het rustgevend zijn omdat het ons doet denken aan de geluiden die we hoorden toen we nog in de baarmoeder zaten. Een andere verklaring bestaat erin dat ons brein de geluiden vanwege hun natuurlijke aard herkent als veilig waardoor we vanzelf ontspannen. Een derde optie is dat de geluiden inspelen op ons geheugen en mooie herinneringen van vroeger bovenhalen. Als je als kind graag speelde op het strand, zou het geluid die blijdschap weer tevoorschijn kunnen toveren.

Veel mensen denken bij de zee waarschijnlijk ook aan de unieke geur, maar eigenlijk is onze reactie op zeegeur een klein mysterie voor de wetenschap. Hij wordt namelijk bepaald door dimethylsulfide, een organische zwavelverbinding met een zeer onaangenaam aroma. Toch snuiven de meeste mensen bij aankomst op het strand met volle teugen de zeelucht op. Dat zou te maken kunnen hebben met nostalgie, net zoals het geval was bij geluid, maar wat ook meespeelt, is het feit dat geuren inspelen op ons primitief beslissingscentrum. Dat betekent dat wanneer je iets ruikt, je niet zal nadenken, maar meteen zal reageren. Het is dus goed mogelijk dat we meteen aan mooie herinneringen denken zonder af te wegen of de zee eigenlijk lekker ruikt of niet.

Ten slotte is de lucht aan de zee, exclusief de geur, ook van groot belang voor onze gezondheid. Mensen gaan al eeuwenlang naar zee vanwege de helende kwaliteiten die aan de lucht worden toegeschreven. Wanneer golven aan de kustlijnen op elkaar slaan, komen er allerlei stoffen vrij. Welke stoffen en wat hun effecten zijn, wordt nog volop onderzocht. Een belangrijk discussiepunt is de aanwezigheid van negatieve ionen in de lucht. Waarschijnlijk is dat de belangrijkste reden waarom de mens zich goed voelt bij water, maar het is ook een ingewikkeld thema.

https://dwars.be/nl/artikel/wat-water-met-ons-doet

Aan de kust hoor je een mix van geluiden: het klotsen van golven, krijsende meeuwen, joelende kinderen, de gure en suizende wind, … Maar ook het alomvattende achtergrondsgeluid van de zee op zich fascineert ons. Hoe komt dit? Wetenschappers kwamen alvast op de proppen met enkele hypotheses. Een eerste veronderstelling luidt als volgt: de TS TS eerste negen maanden van ons ongeboren leven brengen we als foetus door in de baarmoeder. In het vruchtwater horen we – onbewust – allerlei geluiden afkomstig van onze mama: het suizen van haar ademhaling, het bonzen en ruisen van haar hartklopping, het kolken van haar vertering, … Blijkbaar allemaal rustgevende geluiden die wel wat lijken op het “geluid van de zee”. Vanuit een andere invalshoek werd er onderzoek gedaan naar nostalgie, muziek en herinnering.
Geuren roepen gemakkelijk herinneringen of emoties op.
Vanuit een meer wetenschappelijk standpunt stelde men ook vast dat zich in water bevinden een gevoel van rust creëert
Als we in het water zijn, ervaren we door het drijven lichamelijke sensaties zoals ontspanning en gewichtloosheid. Sommige mensen voelen het op- en neergaan van het water nog uren nadat ze de zee verlaten hebben.
zorgen dan weer voor een kick en adrenaline rush. Men kan vanwege het beloningseffect en zelfs apart als het ware ‘verslaafd’ geraken aan deze activiteiten (of andere zaken). Hoezo, denk je bij jezelf? Laat ons surfen als voorbeeld nemen. Een beginnende surfer zal starten met het trotseren van makkelijke golven en deze uitdaging zal ervoor zorgen dat zijn lichaam dopamine vrijstelt. Dopamine is een neurotransmitter die geassocieerd wordt met risico, kick, beloning, nieuwheid en verslaving. Op zijn beurt zal dopamine het beloningscentrum in de hersenen van de surfer prikkelen, wat hem een plezierig gevoel geeft. Dat heerlijke gevoel wil hij opnieuw, dus wat doet onze surfer? Hij gaat een grotere uitdaging aan en zoekt nog grotere (en meer gevaarlijke) golven op. Dit zal opnieuw dopamine vrijstellen en het beloningscentrum activeren, met weer een heerlijk gevoel als gevolg. Op de duur zal hij telkens een grotere uitdaging nodig hebben om hetzelfde beloningseffect te bekomen. Sporten – en zeesporten ontsnapt daar niet aan – kan dus wel degelijk ‘verslavend’ werken.
Ook bij kinderen met autisme of het Syndroom van Asperger vond men gunstige effecten. Deze beide aandoeningen vallen onder de noemer ‘pervasieve (diep doordringende) ontwikkelingsstoornissen’. Voor deze kinderen is er in het alledaagse leven te veel stimulatie rond hen waar ze niet mee om kunnen. Vaak hebben ze ook moeite met praten, lachen, sociaal contact,… Wanneer men met deze kinderen naar zee gaat, zijn ze beter in staat om oogcontact te maken (en te behouden) en hebben ze een grotere tolerantie voor aanraking, zo blijkt. “Eens ze in het water zijn, kan je geen onderscheid meer maken tussen de kinderen met en zonder autisme.”, zei een mama uit het ‘Surfing for Autism’ project in Florida. --> https://surfersforautism.org/#:~:text=Surfers%20For%20Autism%20is%
20a,related%20developmental%20delays%20and%20disabilities.

Projecten waar ik blij van word :)
Dit zijn projecten die mij inspireren en waar ik mezelf als ontwerper herken.

Renske Rothuizen,
Gemaakt om te springen

"Niet springen op de bank!" Het is een veel voorkomende zin in menig huishouden met kinderen. Maar hoeveel van ons verlangen niet stiekem naar die dagen van onbezonnen plezier, toen het alledaagse meubilair een trampoline onder onze voeten werd? Om weer wat veerkracht in ons leven te brengen heb ik 'Hoppa' gemaakt. Op het eerste gezicht lijkt het een gewone 'volwassen' bank. De duidelijke verende sensatie bij het gaan zitten verraadt een frame dat stevig is omhuld met geweven elastiek. Sprongen zijn niet alleen toegestaan, ze worden actief aangemoedigd.

Jantien Baas; speels, kleurrijk, rond, persoonlijk karakter

Super local: samen en voor mensen, op persoonlijke maat afgestemd,
omgeving erbij betrokken https://www.super-local.com/carecollection

Benjamin Decle

Koken als een voorwendsel voor
lichamelijke inspanning.

Het idee om iets voor ouderen te creëren kwam voort uit een besef van de levenssituatie die deze mensen kunnen meemaken en hun positie in onze samenleving.

De plaats van social design is hier interessant omdat, in tegenstelling tot industrieel medisch ontwerp dat zich richt op de verlangens van het individu om producten te creëren met een hoofdzakelijk lucratief doel, social design zich richt op individuen als groep (gemeenschap). Het kijkt naar de levensomstandigheden van zijn gebruikers door hen te ontmoeten en zich te interesseren voor hun zorgen en de problemen waarmee zij dagelijks worden geconfronteerd, om producten en diensten te creëren met een sociaal-cultureel doel.

Om in deze richting te gaan en om deze benadering, die ik in mijn opleiding en mijn vele ervaringen heb verwerkt, toe te passen, heb ik verschillende stages gelopen in verschillende organisaties: een bejaardentehuis (EHPAD), een revalidatiecentrum, een praktijk voor fysiotherapie en ergotherapie. Ik heb mijn gebruikers kunnen ontmoeten, hen kunnen observeren en met hen van gedachten kunnen wisselen, waardoor ik hen en de specialisten beter kon begrijpen en mij vertrouwd kon maken met de medische wereld.

Tijdens deze verschillende opleidingen besefte ik dat de bejaarde niet altijd aandacht had voor de verschillende activiteiten die hem konden worden voorgesteld, of slechts gedurende een beperkte tijd zonder echt geconcentreerd te zijn.

Om het gebrek aan belangstelling van de ouderen, dat vaak het gevolg is van onaantrekkelijke activiteiten, te overwinnen, besloot ik mijn werk te richten op een activiteit die zowel leuk als volledig is. Daarom bestaat "AL DENTE" uit vier machines waarmee de verschillende stappen van het Tagliatelle-recept kunnen worden uitgevoerd, terwijl de fysieke en mentale gebaren die voor de genoemde activiteit nodig zijn, worden versterkt om de autonomie van deze mensen te behouden.

Elke machine levert een andere fysieke inspanning voor de bejaarde, die een specifiek deel van zijn of haar lichaam moet gebruiken om te kunnen koken.

Dit project is meer in het algemeen gericht op het probleem van een zittende levensstijl. De hedendaagse wereld wordt immers geconfronteerd met een toenemende evolutie van de technologie die ons dagelijks leven binnendringt: het sedentaire leven heeft voorrang gekregen op de fysieke activiteit.

Dit project stelt dus een oplossing voor om de verarming te bestrijden van onze "oude jongeren", ten gunste van het behoud van hun autonomie.

https://www.benjamindecle.com/al-dente

Spelen is stressverlagend, het is een uitlaatklep voor negatieve emoties en je wordt er creatiever van.

‘Op het strand ga ik helemaal op in scheppen en zandkastelen bouwen. Ik vergeet de tijd. Als de zon ondergaat en het fort is nog niet af, dan ga ik net zolang door tot het klaar is.’ Geert Verwijmeren is 52 jaar en grijpt bijna elke mogelijkheid tot spelen aan. ‘Spelen heeft iets kinderlijk onschuldigs. Er worden geen eisen aan je gesteld. Ik word er rustig van, maar tegelijkertijd ook heel gedreven.’
Verwijmeren is niet de enige volwassene die nog regelmatig speelt. Neem nu de buurman die uren bezig kan zijn met het maken van een uitgebreid landschap met miniatuurtreintjes. Of de duizenden volwassenen die ‘larpen’ (Live Action Role Playing), en verkleed als fantasiefiguur hele veldslagen uitvechten met hun speelgoedzwaard.
Al deze mensen ondervinden wat psychologen al langer weten: spelen is goed voor je. Het verdrijft dagelijkse beslommeringen naar de achtergrond. Het prikkelt de zintuigen, daagt je creativiteit uit. En bovenal is spelen leuk: het maakt het leven lichter.

Spelen voor volwassenen
‘Spelen’ is een breed begrip. In woordenboeken en in de wetenschap zijn dan ook talloze verschillende definities in omloop. Toch komt een aantal kenmerken in alle definities terug.
Zo heeft spelen in de eerste plaats geen doel: het is een doel op zich. Het is een actieve, vaak lichamelijke bezigheid, die je uit vrije wil onderneemt. Meestal zit er een alsof-element in. En wie er eenmaal mee bezig is, gaat er volledig in op, en vergeet de wereld om zich heen.
De Amerikaanse psychiater Lenore Terr, auteur van het boek Beyond love and work: why adults need to play (1999), definieert spelen als ‘een activiteit met plezier als grootste doel’. Ook muziek maken is volgens haar een vorm van spel, evenals dagdromen, spelen met ideeën, of met vrienden televisiekijken en tegen het scherm praten.

Zolang we het maar niet te serieus gaan nemen. Terr: ‘Spelen is in de eerste plaats luchtig. Sporten voor het geld, gokken of obsessief met computerspelletjes bezig zijn, heeft niets meer met spelen te maken.’
De wereld leren kennen

Waarom spelen we? Als kind speelden we vaak uren achter elkaar. Zo ontdekten we de wereld om ons heen. We leerden hoe ons lichaam werkt, wat goed voelt en wat niet. We oefenden en experimenteerden met ons gedrag en met voorwerpen: als ik een glas omdraai, dan loopt het water eruit. En als ik een blokje van mijn broertje afpak, dan wordt hij boos.

Al spelende ontwikkelden we ons en leerden we hoe onze omgeving in elkaar zit. Toch was dat niet het doel. Ontwikkelingspsychologe Elly Singer: ‘Een kind speelt vooral omdat het leuk is. Het is lekker om je lichaam te gebruiken en te rennen, om je helemaal uit te leven. Dat is het mooie van de natuur: die laat ons de juiste dingen doen, door te zorgen dat we ze leuk vinden.’

Ook de hogere diersoorten spelen. Ze leren spelenderwijs hoe ze zich moeten gedragen in groepen, hoe ze moeten jagen, domineren en zich voortplanten. En: ook als volwassenen blijven ze spelen. Volgens Robert Fagen, een bioloog aan de Universiteit van Alaska, houdt dat de dieren flexibel in hun gedrag.
Zo kunnen ze zich sneller aanpassen aan een nieuwe omgeving, en beter inspelen op uitdagingen en veranderingen. Net als bij dieren heeft spelen voor volwassenen ook bij mensen nog meer functies. Het vermindert stress, maakt negatieve emoties hanteerbaar, heeft een positief effect op intieme relaties en laat ons effectiever leren.
Stressmanagement

Spelen voor volwassenen is in de eerste plaats stressverlagend, zegt psychiater Terr. We kunnen even ontsnappen aan ons serieuze, drukke bestaan. Terwijl we bezig zijn met ons zandkasteel, of opgaan in een spannend potje Monopoly, maken we ons niet meer druk over alles wat we moeten. Laat staan over hoe we eruitzien en of ons haar wel goed zit. Terr: ‘Als we spelen, voelen we geen beperkingen. We zijn ons niet meer bewust van onszelf. We worden vrij.’

De Amerikaans-Hongaarse onderzoekspsycholoog Mihaly Csikszentmihalyi komt tot een vergelijkbare conclusie. In zijn flow-theorie, gebaseerd op onderzoek bij duizenden mensen, beschrijft hij een staat van geluk en voldoening, waarin je volledig opgaat in de ‘stroom’ van de activiteit. Het voelt alsof alles vanzelf gaat. Die staat, die hij flow noemt, omschrijft goed wat we voelen als we spelen.
De belangrijkste kenmerken van flow lijken zelfs sprekend op die van spelen. Je wordt uitgedaagd, je hebt het gevoel dat je alles onder controle hebt, en je aandacht is zo gericht op de activiteit dat je je niet meer bewust bent van jezelf of van de tijd.
De flow-theorie maakt duidelijk waarom spelen zo leuk is en waarom het ons zo kan motiveren. En nog belangrijker: uit onderzoek van Csikszentmihalyi blijkt dat we meer zelfvertrouwen en eigenwaarde voelen wanneer we in flow zijn.

Negatieve gevoelens
Een ander voordeel van spelen voor volwassenen is dat het negatieve emoties, zoals angst en woede, controleerbaar maakt. Bij kinderen is dat nog duidelijker te zien. Grote, beangstigende gebeurtenissen komen direct terug in hun spel. De tekeningen van kinderen die de tsunami in Azië hebben overleefd, gaan bijna zonder uitzondering over de ramp.

En een klein meisje dat erg geschrokken is van een grote hond, speelt diezelfde middag dat zijzelf een hond is. Ze blaft tegen haar poppen. Tegelijkertijd stelt ze de poppen gerust: ‘Niet bang zijn, hoor. Hij doet niets.’ Door zelf de hond te spelen, krijgt ze meer grip op haar angst.

In het spel kan ze zelf bepalen wat er gebeurt en wie de baas is. Lenore Terr gebruikt bij de behandeling van getraumatiseerde kinderen en volwassenen dan ook veel spel-elementen. Terr: ‘Door te spelen, kun je het verloop van de gebeurtenis manipuleren. Je hebt op dat moment controle over de wereld.’
Spel geeft bovendien de mogelijkheid om emoties te uiten, zonder dat er een groot risico aan zit. Als je in een rollenspel ‘vervelende klootzak’ tegen een jas aan de kapstok roept, die in het spel je vader voorstelt, heeft dat geen consequenties voor de werkelijkheid.

Maar het lucht wel op. Als je met een beteuterd kinderstemmetje tegen een vriendin zegt dat je het vervelend vindt dat ze je een half uur heeft laten wachten, zal ze zich niet aangevallen voelen. Intussen is de boodschap wel aangekomen.
Spelen is ook voor volwassenen daarnaast een veilige manier om ongestraft te experimenteren met ander gedrag, en andere rollen uit te proberen. Als kind gaan we al eindeloos op in andere rollen: boef of politieagent, vadertje en moedertje, schooltje. Als boef en piraat kunnen we ons heerlijk slecht gedragen zonder dat we zelf slecht zijn.

Niet voor niets vinden acteurs de rol van de bad guy het plezierigst om te spelen. Ook wedstrijden en teamspellen zijn een manier om ongestraft verschrikkelijk competitief en agressief te zijn, zonder dat het je kwalijk wordt genomen. Het is een legale uitlaatklep voor sociaal onwenselijke gevoelens.

Intimiteit en affectie
Speelsheid blijkt sterk samen te hangen met de mate van intimiteit en hechtheid tussen twee partners. Volgens Amerikaanse onderzoekers ontwikkelen partners in de loop van de tijd hun eigen manier van omgaan met elkaar.
Ze hebben meestal een ‘persoonlijk idioom’ om dingen op speelse wijze uit te drukken. Gebaren en zinnen die exclusief binnen hun relatie worden gebruikt. Andere vormen van spel binnen relaties zijn bijvoorbeeld rollenspelen, elkaar plagen, stoeien en roddelen.

Het voordeel van spelen als volwassenen in een relatie is groot. Ontwikkelingspsychologe Elly Singer: ‘Het kan een manier zijn om conflicten te verzachten. Door op een speelse manier te overdrijven, kun je zeggen wat je dwarszit op een luchtige manier.’

Spelen is een soort smeermiddel, dat de communicatie soepeler maakt. Zonder dat het te zwaar wordt, kun je je affectie uitdrukken, de confrontatie opzoeken, een gunst vragen of seksuele toespelingen maken.
Uit onderzoek blijkt dan ook dat partners die speels omgaan met elkaar, zich prettiger voelen en tevredener zijn met hun relatie. Niet voor niets is het een aantrekkelijke eigenschap in partners. Singer: ‘Speelsheid en humor geven iets lichts aan het bestaan.’

Spelenderwijs leren
Wie opgaat in spel, kiest er vaak vrijwillig voor om enorme hoeveelheden tijd, energie en emotie in een taak te steken. Iemand die bijvoorbeeld werkt aan een uitgebreide treinopstelling vermaakt zich prima, ondanks grote inspanningen en kleine frustraties. Zijn bezigheid geeft voldoening en het gevoel iets bereikt te hebben.
Kortom: spelen kan ook voor volwassenen enorm motiveren. Dat is precies waarom spelenderwijs leren meestal ‘als vanzelf’ lijkt te gaan, en er steeds meer spelelementen in het onderwijs worden gebruikt. Een kind dat bijvoorbeeld de moeilijke landennamen van Afrika maar door elkaar blijft halen, kan wel moeiteloos alle verschillende soorten dinosauriërs met hun kenmerken opnoemen, terwijl die namen een stuk ingewikkelder zijn.
Bovendien kun je je spelenderwijs gemakkelijker ingewikkelde kennis en handelingen eigen maken. Vraag een kind hoe zijn favoriete computerspelletje werkt, en je zult versteld staan van de complexe regels en vaardigheden die hij zich eigen heeft gemaakt.

Een speelser leven
Als spelen zoveel voordelen heeft, waarom doen we het dan niet vaker als volwassenen? Singer: ‘De behoefte om te spelen wordt minder. Die is niet weg, maar het spel heeft niet meer zo’n grote rol in ons leven als vroeger.’
Want als we volwassen worden, krijgen we er steeds meer zorgen en verantwoordelijkheden bij. Vrije tijd wordt schaarser. En zelfs die vrije tijd proberen we nuttig te besteden, door wasjes te draaien, het huis te schilderen en eindelijk eens dat kattenluik te repareren.
Zo vergeten we hoe we moeten spelen. De meeste van onze ‘speelse’ volwassen activiteiten hebben namelijk stiekem een doel. We rennen voor onze conditie, niet omdat we gewoon zin hebben om een eindje te rennen. Als we in de tuin werken doen we dat zodat die er netjes uitziet, niet om lekker in de aarde te wroeten. We lezen om onszelf te ontwikkelen. We doen er alles aan om ons waar te maken en onszelf te verbeteren. Daarmee ligt de nadruk niet op het spel, maar op wat het ons kan bieden.

Laat los
Hoe doe je dat dan, spelen voor volwassenen? Perfectionisme is de doodsteek voor elke speelse activiteit. Probeer je hoge eisen dus los te laten, en uw activiteiten vooral niet te professioneel aan te pakken. Wanneer je zelf een vogelhuisje in elkaar wilt zetten, betekent dat niet dat je meteen een complete gereedschapskist in huis moet halen en een boek over vogelhuisjes moet aanschaffen.
En ook niet dat het eindresultaat de belichaming van het Perfecte Vogelhuisje moet zijn. Een sport beoefenen betekent niet dat je de beste moet zijn: het woord ‘amateur’ klinkt bijna als een belediging, maar komt van het Latijnse woord voor liefhebben.
Laat het doel van je activiteiten in je vrije tijd los. Ga bijvoorbeeld eens een eind joggen zonder je hartslagmeter en stopwatch mee te nemen. Ren zomaar ergens naar toe, in plaats van je gebruikelijke rondje van precies twintig minuten. Zoek de dingen die je kinderlijke kant boven brengen, die maken dat je wilt zingen, schreeuwen en rennen.

Maar het belangrijkste is dat je openstaat voor spel. Over de stoep lopen is geen spelen. Maar zodra je ziet dat je voeten precies op een tegel passen, en vervolgens probeert precies tussen de lijnen te blijven, bent je aan het spelen.

Dat noodgedwongen spelen brengt intussen een hoop lol met zich mee, waardoor ik me laatst afvroeg waarom een volwassene eigenlijk eerst kinderen moet krijgen om weer te mogen dartelen. Zo heb ik bijvoorbeeld nooit een man in zijn eentje blij door de speeltuin zien huppelen, en als ik er wel een zou tegenkomen zou ik direct de politie bellen. Toch zonde.
https://www.volkskrant.nl/mensen/waarom-zie-je-bijna-nooit-volwassenen-in-een-speeltuin-dartelen~b45349fa/

Op gestolen momenten ga ik in zijn kamer zitten, en overdenk ik mijn leven, terwijl ik de karretjes met poppetjes via de kettinglift, tik-tik-tik, over de rails laat kletteren. Ik luister naar het zoevende geluid, en geniet van de snelheid waarmee karretjes de bochten door vliegen.

Want als hij een legoset bouwt, plooit een kalm soort vrolijkheid zijn gelaat. Hij komt tot rust en lijkt zich tegelijkertijd op te laden aan de onschuldige, kleurrijke wereld waaraan hij bouwt. Er is geen doel, geen deadline, geen target of ambitie. Er zijn slechts steentjes, in verschillende plastic zakjes, die op elkaar dienen te worden geklikt. Soms hoor ik hem ’s avonds vanuit mijn bed graaien in een kom legosteentjes. Hij trekt er een biertje bij open, en ik denk: dit is het geluid van iemand die werkelijk ontspant.

Wat drijft al die volwassenen – mensen met hypotheken en functioneringsgesprekken, met kinderen op middelbare scholen, en ouders in verpleeghuizen – om in hun vrije tijd plastic steentjes op elkaar te klikken?

In 1938 publiceert de Nederlandse historicus Johan Huizinga het boek Homo Ludens; proeve ener bepaling van het spelelement der cultuur. In deze invloedrijke cultuurhistorische analyse – de provo’s van de jaren zestig zouden ermee weglopen – stelt Huizinga dat spelen onlosmakelijk verbonden is met cultuur. Pas als we ons kunnen ontworstelen aan zorgen over primaire behoeften als eten en drinken, pas als we ons kunnen bezighouden met tijdverdrijf dat zich niet direct verhoudt tot overleven, dan pas kunnen we een zinvol leven leiden. In het spel, zo stelt Huizinga, vinden we onze vrijheid terug, omdat een spel een doel in zichzelf draagt, en zich afspeelt ‘buiten en boven de sfeer van het nuchtere leven van nooddruft en ernst’.

De Mul is groot bewonderaar van het werk van Huizinga, en schreef een hoofdstuk in een boek over de homo ludens, getiteld: Playful Identities. De hoogleraar ziet in toenemende mate een ‘ludificering van de samenleving’, waarvan de groeiende groep legofans een voorbeeld vormen. ‘We leven in zeer speelse tijden, de technologie – met name de online omgeving – heeft daaraan bijgedragen.’ https://www.aup.nl/en/book/9789089646392/playful-identities

Het is allemaal onschuldig, gezond zelfs, meent De Mul. ‘Spelen zorgt voor gemeenschapszin, dat zie je aan de vele legogroepen. Ik ben het wel eens met Huizinga, die stelde dat ernstige zaken en spel niet te veel door elkaar moeten lopen. Bijvoorbeeld het gokken op de beurs, waardoor de mondiale economie in 2008 instortte. Spel en ernst lopen ook gevaarlijk door elkaar als spelen een verslaving wordt.’ Maar jezelf verliezen in gitaarspel, in schilderen of in lego bouwen: dat is een vorm van plezier dat juist betekenis geeft aan ons bestaan.

uit zijn onderzoek blijkt dat speelse mensen vitaler zijn en betere relaties onderhouden. Om speels te zijn hoef je niet aan bordspelletjes te doen, of kastelen te bouwen. Proyer: ‘Ik omschrijf speelsheid als een manier om alledaagse activiteiten zo in te vullen, dat ze je intellectueel of creatief prikkelen. Spelen betekent: jezelf vermaken.’

https://www.volkskrant.nl/cultuur-media/lego-is-voor-mij-een-manier-om-mijn-hoofd-even-leeg-te-maken-en-om-te-gaan-met-stress~b7c9df70/

https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/drinkwatertekort-dreigt-in-2030-er-moet-veel-meer-gebeuren-dan-alleen-zuiniger-zijn~bdb78238/

https://www.volkskrant.nl/wetenschap/waterbedrijven-trekken-aan-de-bel-komt-er-straks-nog-genoeg-water-uit-de-kraan~bae023c9/

https://www.volkskrant.nl/columns-opinie/belgen-zijn-slimmer-met-drinkwater-dan-wij~bd46f391/

Boek: Een kleine filosofie van de zee
Laurence Devillairs

Zeeën en oceanen kunnen ons verbazen. Ze vormen de grootste bron van leven en bedekken een enorm deel van onze planeet. Maar ze kunnen ook aanzetten tot bescheidenheid en bezinning en inspireren tot de meest wezenlijke levenslessen en onverwachte losofieën.In Een kleine filosofie van de zee legt Laurence Devillairs verbanden tussen de kracht van het water en ons leven als mens. In 24 korte en toegankelijke hoofdstukken laat ze zien hoe de zee ons kan leren om beter naar ons innerlijke ritme te luisteren en vaker te kiezen voor diepgang in plaats van oppervlakkigheid.

De Deense auteur van ‘Out of Africa’, Isak Dineson, schreef ooit: “The cure for anything is salt water: sweat, tears or the sea.” En het is waar. Water heeft een enorme helende kracht en dat is waarom veel van ons zich aangetrokken voelen tot de zee als ze behoefte hebben aan nieuwe energie. We weten dat we altijd weer boven water komen en nieuwe kansen krijgen, zelfs al zijn we nog zo diep gezonken.
Water wordt geassocieerd met de kleur blauw, blauw staat voor vertrouwen, rust en vrede. Water symboliseert ons onderbewustzijn en geeft ons kracht om te genezen en herleven. Ons lichaam bestaat voor minstens 70 procent uit water, niet zo gek het de bron van ons bestaan is. Water vertegenwoordigt liefde en compassie en staat voor de mysterie van het leven.
Water maakt schoon
Van douchen knap je op. Je voelt je niet fysiek schoner, ook energetisch kun je vuil met water van je afspoelen. Douchen heeft een kalmerend effect… douche alleen niet te lang want je verspilt niet alleen water. Het kost met name veel energie om het douchewater te verwarmen en boilers die op gas werken stoten CO2 uit.
Water zuivert
Je hoort het dagelijks: water drinken is goed voor je. Iedereen zou voldoende water moeten drinken om het lichaam te zuiveren en te ontdoen van afvalstoffen.
Water ontspant
In het water voel je je lichter en daardoor kun je vrijer bewegen. Een warm bad ontspant de spieren en stimuleert je bloedsomloop.
Water bevordert mediteren
Het water in je lichaam stroomt altijd. Omdat het blijft stromen is het logisch dat water symbool staat voor het onderbewuste, je emoties en je gevoel. Als mediteren niks voor jou is, kan het zomaar zijn dat je in de buurt van water veel makkelijker de stilte vindt. De zee, een meer… helemaal niks.
Water heeft een helende werking
Helen met water is een van de oudste natuurlijke behandelingen. Al in het oude Rome werd hydrotherapie -watergeneeskunde – toegepast. Dit wil zeggen: lichaamsbehandelingen met koud of warm water. Zo kan hydrotherapie het immuunsysteem ondersteunen en het zelfherstellend vermogen van het lichaam stimuleren.

https://www.enfait.nl/helen-met-water-hoe-zit-dat/#:~:text=In%20het%20water%20voel%20je,spieren%20en%20stimuleert%20je%20
bloedsomloop.&text=Het%20water%20in%20je%20lichaam,je%20emoties%20en%
20je%20gevoel.